Cultuurfondsen willen langzame vernieuwing. Maar daarvoor is het veel te laat

Op 11 april 2019 zette de Raad voor Cultuur de schop in de dijken van de polder die het Nederlandse cultuurbestel is. De basisinfrastructuur, in 2009 ingesteld om nu eindelijk eens vernieuwing en doorstroming in het systeem in te bakken, is immers dood. Het in jaren zorgvuldig bedachte bouwwerk is in een ruïne veranderd door 10 jaar cultuurbeleid waarin de VVD dominant was. 

Het lapwerk door ministers ter linkerzijde, kamerleden met een eigen agenda en een culturele lobby die zichzelf vaker in de staart bijt dan goed is, heeft de boel alleen maar erger gemaakt.

Een paar dagen na 11 april kwamen de gezamenlijke cultuurfondsen (een unicum) met een reactie die enerzijds te verwachten, maar anderzijds eigenlijk heel raar was. De fondsen vonden namelijk dat wat de Raad voorstelde, veel te ingrijpend was. Vernieuwing, zo stelden ze, moest in een lagere versnelling gezet worden. Hiermee, om de hiervoor geschetste beeldspraak af te maken, begonnen de fondsen met een dijkverzwaringsproject rondom diezelfde culturele polder.

Lees hier het volledige artikel.