Zes vragen aan Ide Koffeman

Deze week stelden we de zes vragen aan Ide Koffeman, werkzaam bij Mojo. Hij vertelt over zijn eerste live concert (in Praag), over waar hij trots op is als programmeur van Down The Rabbit Hole en dat je hem mag wakker maken voor o.a. wilde tango (maar ‘niet van die salonmeuk’).

Wie ben je?
Ik ben Ide Koffeman Ik woon in Amsterdam, werk sinds 2013 bij Mojo en heb een achtergrond als zaal/ festival programmeur. Daarnaast had ik een eigen bizz in festivalconcepten/ decors etc. Dat kwam allemaal mij bij elkaar in de rol bij Mojo om Down The Rabbit Hole op te zetten. Verder zit ik wekelijks op de tribune bij Ajax, maar dat is na de mattenklop van PSV afgelopen week ietwat pijnlijk.

Wat was het eerste live concert/show waar je ooit naartoe ging? 
Met mijn ouders zag ik Joan Baez in Praag, kort na de Praagse Lente en met vrienden van Pavel, de latere leider van dat land. Het concert stond in dat teken en zelfs als klein jochie was dat sterk voelbaar en dus erg indrukwekkend. Mijn eerste kaartjes kocht ik misschien voor Heideroosjes in De Kelder, Amersfoort. Hoewel het ook een ander punky showtje kan zijn geweest. Of misschien Osdorp Posse in Tagrijn, Hilversum. Wat het eerst was is met recht opgegaan in de vergetelheid.

Waar ben je als directeur/programmeur van DTRH tot nu toe het meest trots op?
Je bent zo goed als je laatste wedstrijd en die was in ons geval op alle fronten troef. Een zonovergoten editie met fantastische artiesten en dito publiek. Dat is wel iets waar je als team trots op bent. Een ultiem gevoel. Zoals een wijs man, sabbelend op een sigaar, wel eens zei: “I love it when a plan comes together”. 

Wie zou je ooit nog willen programmeren en/of wat is je gedroomde line-up?
De gedroomde line-up is er niet voor niets eentje voor dromenland, aangezien sommige artiesten op die bill niet meer leven. Het ultieme DTRH programma tapt uit vele vaatjes en decennia. Dat proberen we elk jaar in een geconcentreerde mix over drie podia te presenteren. Om een artiest van nu te noemen; Tame Impala is wel zo’n genre overstijgende groep die een fantastische paraplu vormt boven onze type programmering. 

Als je geen programmeur zou zijn, wat had je vermoedelijk dan gedaan?
Vast iets vergelijkbaars, ik kan me dat haast niet voorstellen, organiseer al sinds mijn pubertijd van alles. Waarschijnlijk een eigen bedrijf, of een jurist, of toch een kunstenaar.. of toch in de handel.. of, in een echt alternatief leven, een boerderij. Beetje geromantiseerd natuurlijk, maar ook een mooi bestaan. 

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet. Maar, voor welke ‘onverwachte muziek’ mag je ’s nachts worden wakker gemaakt? 
Ik hou s’nachts van lome, dikke jazz, luister graag afrikaanse 70’s, flamenco en in bepaalde arrangementen (niet die salon meuk) ook heel graag naar de wilde tango. Voor zover dat a-typisch is.