Zes vragen aan Jolanda Beyer

Jolanda Beyer is directeur van Patronaat in Haarlem. We stelden haar onze zes vragen. Wat is je eerste live concert als je opgroeit op Terschelling? En wat heeft Jolanda geleerd van het afgelopen halfjaar?

Wie ben je? 
Ik ben Jolanda Beyer, sinds januari van dit jaar directeur van Patronaat, het bruisende pophart van mijn eigen stad Haarlem. De muzieksector is nieuw voor me maar de culturele sector ken ik goed. Mijn carrière begon ooit heeeel lang geleden bij het Oerol Festival op Terschelling en de afgelopen 7 jaar was ik zakelijk directeur van De Balie in Amsterdam. Het is en blijft bijzonder om in een sector te werken waar je creatievelingen en het publiek een mooie ervaring kunt laten beleven. Waar talent zowel achter de schermen als op het podium de ruimte krijgen om te experimenteren en groeien. Het bijzondere van muziek vind ik dat juist de wisselwerking tussen publiek en artiest zorgt voor de magie.

Wat was je eerste live concert? 
Tsja, ik ben opgegroeid op Terschelling en natuurlijk is het eerste live concert dan van Hessel in de Groene Weide op Terschelling. Nog elk jaar ben ik minimaal 1 keer daar te vinden. Helaas is het concert in Ahoy, waar Hessel & Tess in maart nog 1 keer samen groots uit zouden pakken, door de Corona ellende afgelast anders was ik daar zeker van de partij geweest. Ook waren en zijn er vele live concerten tijdens het Oerol Festival, waarvan die van Mari Boine me het met meest is bijgebleven. Niet in de laatste plaats omdat Joop Mulder voor mijn trouwerij op het strand bij Midsland aan Zee juist die muziek gekozen heeft bij de vuurwerkshow van de Franse groep Ephemere.
Mijn eerste stadionconcert was van Bruce Springsteen en dat was zeker niet de laatste, de enorme bak energie die Bruce met zich meebrengt tijdens zijn liveconcerten is en blijft een unieke ervaring.

Waar ben je in je werk het meeste trots op?
Moeilijke vraag hoor, als je ergens voor gaat is trots niet eens een vraag. Ik denk eenvoudigweg dat ik mijn werk bij Patronaat en ook bij voorgaande organisaties met heel veel plezier en energie doe en daar anderen in mee kan nemen. Dat betekent eigenlijk dat ik er trots op ben dat ik dit werk kan en mag doen en dat dit mooie dingen oplevert. Specifiek ben ik er nu trots op dat Patronaat ondanks alle gevolgen van Corona nog open is, een digitaal en live podium kan bieden aan artiesten en zelfs nu de muziek zijn magie kan doen met publiek.

Wat zou je geworden zijn als je dit werk niet had gedaan?
Ik heb werkelijk waar geen flauw idee. Mijn loopbaan is altijd heel organisch gegaan, van het een kwam het ander zoals dat gaat in het leven. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat ik in ieder geval in de culturele sector terecht was gekomen. Maar laatst zei iemand tegen me dat een carrière als diplomaat me ook niet had misstaan en ja daar kan ik me ook wat bij voorstellen.

Wat heb je geleerd van het afgelopen halfjaar?
Dat het team van Patronaat uit kanjers bestaat. De flexibiliteit en de inzet die ze lieten zien vanaf het moment dat we dicht moesten tot de vanuit het niets opgezette livestreams en nu de stage 1,5 concerten is echt indrukwekkend. Ook het begrip voor de harde maatregelen die genomen moesten worden om Patronaat te laten voortbestaan heeft me enorm verrast en ook geraakt. Als het afgelopen jaar iets heeft laten zien is dat het leven maar zeer ten dele te plannen is. Het is continue schakelen, bijstellen, uithuilen en opnieuw beginnen en we zijn er nog lang niet of in ieder geval hebben we geen idee wanneer we weer kunnen doen waartoe we eigenlijk op aard zijn. Dat iedereen nog steeds gemotiveerd en vol passie de schouders eronder zet om binnen alle beperkingen toch een mooi programma neer te zetten, daar heb ik enorm respect voor.

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet. Maar, voor welke zogenaamd ‘onverwachte muziek’ mag je ’s nachts worden wakker gemaakt?
Ha leuke vraag waar vele antwoorden op te verzinnen zijn, maar in dit geval ga ik dan toch voor de K-pop van BTS. Wel op voorwaarde dat het de jongste van mijn drie dochters is die me dan wakker maakt. Ik weet nog zo goed hoe het voelde om helemaal op te gaan in het fan zijn van Doe Maar, ofwel eigenlijk mijn eerste echte muziekliefde, Ernst Jansz. Het is zo leuk om datzelfde gevoel bij haar te zien bij BTS en dan vooral Jungkook. Het is dan ook niet zozeer de muziek maar vooral dat wat het met haar doet waar ik s ’nachts voor wakker gemaakt mag worden. Maar liever niet te vaak want in deze hectische tijden kan ik mijn slaap goed gebruiken.