Zes vragen aan Jorien Stravens

Deze week beantwoordt Jorien Stravens, directeur van Popsport, onze zes vragen. Lees door welke artiest Jorien op haar twaalfde van haar Arenastoeltje werd geblazen en met welke zoete hitjes je haar midden in de nacht wakker mag maken.

Wie ben je?
Ik ben Jorien Stravens, directeur van Popsport, het coachingsprogramma voor jonge popmuzikanten tussen 14 en 25 jaar in heel Nederland. Ik ben 10 jaar geleden bij Popsport begonnen als programmaleider landelijk en 3 jaar geleden werd ik directeur. In de tussentijd is Popsport uitgegroeid tot een mooi doordacht programma met veel leuke gedreven en professionele coaches, coördinatoren en jonge muzikanten. Popsport is regionaal en landelijk georganiseerd, waardoor ik op allerlei plekken en met veel verschillende mensen programma mag optuigen. 

Wat was je eerste live concert / festival?
Michael Jackson in Amsterdam Arena in 1996. Ik was 12 jaar en ik weet nog goed hoe mijn zus de woonkamer in kwam lopen met 6 concerttickets; we gaan naar Michael Jackson! Ik werd er niet warm of koud van. Tot ik op dat Arenastoeltje zat: Michael Jackson ongeveer 2 cm groot, maar wat een show. Ik was totaal verrast en ineens fan. Nog geen jaar later kwam hij weer naar Nederland, met dezelfde show. Ik moest en zou gaan. Ik heb alles op alles gezet om weer naar dat concert te mogen. Tot aan een manifest op de slaapkamerdeur van mijn ouders; 10 redenen waarom ik wel mag gaan. Het leek niet te werken, maar op mijn 13e verjaardag kreeg ik tóch een grote enveloppe met 2 tickets voor mij en mijn zus. Wat maakte dat een indruk, zo grappig hoe intens zoiets was.

Waar ben je in je werk het meest trots op? 
Dat zijn toch wel de betrokken mensen die we afgelopen jaren om Popsport heen hebben verzameld; coaches, coördinatoren, partners en natuurlijk ook muzikanten die meedoen en nog lang aangehaakt blijven. Stuk voor stuk fijne mensen! Daarnaast ben ik ook wel trots op hóe we coachen; het is niet alleen leuk jammen (ook nog steeds trouwens), maar jonge muzikanten worden serieus genomen in hun ambities en kritisch maar vooral met een positieve insteek begeleid. En daar geloof ik echt in.  

Wat zou je geworden zijn als je dit werk niet had gedaan?
Best een moeilijke vraag. Vroeger wilde ik fysiotherapeut worden. Thuis ben ik een rommelaar, altijd in de weer in de schuur of mijn kampeerbus; dingen maken, sjouwen, stofferen, repareren, schilderen, zagen. En dan met muziek aan. Soms denk ik wel eens dat ik meubelmaker had moeten worden 🙂 maar uiteindelijk werk ik toch het liefst in de cultuursector. Daar worden mooie dingen gemaakt, dingen die het leven echt verrijken. Ik denk dat ik op veel plekken fijn kan werken, zolang er maar een leuk gedreven team is (met humor) en dat ik de hort op kan, het land in.  

Wat heb je geleerd van het afgelopen COVID-19 halfjaar?
Dat iedereen bij Popsport waanzinnig snel kan schakelen en denkt in mogelijkheden. Het was bijzonder hoe rap we alle regionale trajecten hebben omgezet in online varianten en dat alle coaches in volle vaart met ons meebewogen en deelnemers aangehaakt bleven. We hebben veel uit de grond gestampt in een korte tijd en hebben gelukkig nog veel moois overeind kunnen houden. Tegelijkertijd heeft deze periode ook bevestigd hoe goed het traject in elkaar zit en dat elk onderdeel een specifieke functie heeft voor het optimaal begeleiden van jonge muzikanten. 

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet. Maar, voor welke ‘onverwachte muziek’ mag je ’s nachts worden wakker gemaakt?Tsja, die heb ik zoveel.. zoete hitjes uit de 50’s en 60’s van Buddy Holly, Lee Dorsey, Bobby Vee, Paul Anka, Jimmy Soul, The Everly Brothers, Desmonds Dekker, The Shadows en The Tornados. Maar ook een hele rits in de categorie van het Nigeriaanse duo P-Square, Ebony en Lucius Banda. En nog wat RnB en dancehits uit de jaren 2000, maar dat zijn vooral good memories. Zo kan ik nog wel even doorgaan.