Zes vragen aan Mandy Veldhoen

Mandy Veldhoen, verantwoordelijk voor o.a de productie bij De Kroepoekfabriek, geeft deze week antwoord op onze zes vragen. Voor welke festivaltickets ging Mandy in hongerstaking? 

En waar is ze in haar werk het meest trots op?

Wie ben je? 
Mandy Veldhoen, 25 jaar oud, herkenbaar aan mijn rode lokken en geboren en getogen in het mooie Vlaardingen. Sinds 2016 werkzaam bij De Kroepoekfabriek, waar ik als stagiaire productie begon. Nu mag ik me ontfermen over de productie, educatie en talentontwikkelingsprojecten. Én sinds januari ontferm ik me samen met een collega over de vrijwilligers. Een mooi vol bord, maar zeker wanneer er talenten mee doen aan ons showcasefestival X-Posure, of als DJ’s hun weg vinden in onze DJ talentontwikkelingsreeks Spindoctors, gaat mijn culturele hart wat sneller kloppen. 

Daarnaast doe ik in mijn vrije tijd graag aan stijldansen, iets wat je natuurlijk niet heel vaak hoort maar écht bij lange na niet zo suf is als het misschien klinkt, en speel ik graag toneel. Sinds begin november trotse eigenaresse van ‘Ragcoon’ Tito, waarmee ik zeker tijdens de avondklok wat avondjes op de bank spendeer. Als alles straks weer open mag, vind je me wel eerder onder de mensen en tussen de gezelligheid, dan op de bank.

Wat was je eerste live concert / festival? 
Oei! Dat is even graven. De liefde voor popmuziek is niet vanuit huis meegegeven, dus helaas geen mooi verhaal over ouders die me meenamen naar The Rolling Stones of iets in die trant. Met gepast schaamrood op mijn kaken denk ik dat mijn eerste live concert het concert van The Jonas Brothers in Ahoy was, dat was op 13 november 2009. Als meisje van 14 stond ik daar al ’s ochtends vroeg te wachten tot de deuren open gingen. Zeker geen hoogtepunt, maar wel het eerste live concert wat ik bijwoonde. 

Mijn eerste festival, was een dagje Pinkpop in 2011. Dat voor elkaar krijgen heeft me écht bloed, zweet en tranen gekost. Begin 2011 ging ik samen met een groep mede leerlingen onder begeleiding van school naar Londen. Daar bedacht ik, samen met andere enthousiaste leerlingen dat een dag Pinkpop erg vet zou zijn. In Londen lette ik goed op mijn centen zodat ik bij thuiskomst direct een kaartje kon kopen voor een dag Pinkpop. Eenmaal thuis ging dat niet zo makkelijk. Als 15 jarige meisje op dat moment, zag mijn vader me niet rondhuppelen op een festival waar drank en drugs mogelijk wel eens de rondte ging. Wat deed ik? Ik ging in hongerstaking. Dit hield ik wel geteld 3 uur en 35 minuten vol. Een dag later kwam mijn moeder naar me toe om te zeggen dat ze mijn vader had overgehaald en ik maar snel mijn kaartje moest kopen. Onder de voorwaarde dat pa ons af zou zetten op Rotterdam centraal, en ons daar zou ophalen. Prima deal! Toen ik na afloop van het dagje Pinkpop weer veilig voet zette op Rotterdam centraal, en mijn vader zag alles goed was, zei hij: ‘veel plezier volgend jaar, meisje’. Het jaar er op gingen we een heel weekend. 

Waar ben je in je werk het meeste trots op? 
Zo, heb je even? Kort gezegd ben ik het meest trots op ons team van De Kroepoekfabriek en hoe we elkaar altijd écht als een team opvangen. In huis hebben we gezamenlijk al zo veel vette shows en projecten mogen neerzetten, maar dat hebben we echt als team gerealiseerd. Lekker cliché misschien, maar zo is het wel. 

Als ik dan toch een paar highlights mag noemen.. ben ik erg trots op onze eerste editie van showcasefestival X-Posure. Oorspronkelijk was dit een talentenjacht, wat we drie jaar geleden in huidige vorm wilde laten terugkomen na een periode van afwezigheid. Echter bleek de muzikant in de regio niet zo enthousiast voor wéér een talentenjacht, waardoor we het in sneltreinvaart hebben omgetoverd tot showcasefestival. Met brainstorms, ideeen en handjes is het eindresultaat zo tof geworden. Artiesten mochten een showcase geven voor scouts uit de industrie en zijn ook daadwerkelijk gescout die avond. Ook achter de schermen ontstonden er mooie samenwerkingen tussen artiesten. Als je dat ziet ontstaan na een moeizame start, verlaat je toch als gelukkig mens achteraf de zaal?

Daarnaast hebben we als poppodium ook in de stad veel toffe dingen gedaan. Zo hebben we in 2018 meegewerkt aan het meerdaagse festival 1018, waarbij de slag van Vlaardingen werd gevierd. Dit werd groots aangepakt en zelfs de slag werd nagespeeld. Het festival werd op de laatste dag ook muzikaal gevierd op het Veerplein in het centrum van Vlaardingen. Voor dit festival, waar we onder andere Funkanizers, Splendid en Waylon (!) mochten ontvangen, hebben we de productionele voorbereidingen en uitvoering tijdens deze dag gedaan. Voor mijzelf de eerste, grote productie waar ik aan mocht meewerken én mocht draaien met fantastische helpende handjes. Geloof mij dat ik gloeiend van trots (oké, en een beetje adrenaline) naar huis ging.   

Wat zou je geworden zijn als je dit werk niet had gedaan? Hm.. mijn gevoel zegt dat ik in de toerisme of in hospitality terecht was gekomen. Als bijbaantje heb ik ook als animatiemedewerker op campings gewerkt en dat sfeertje is me altijd goed bevallen. Plus de blije gezichten van die kids als ze iets moois geknutseld hebben is onbetaalbaar.   

Wat heb je geleerd van de afgelopen COVID-19-tijd? 
Hoe makkelijk je dingen voor vanzelfsprekend aan neemt, en voor lief neemt. Ik heb het testevenement in het Beatrix theater met Guido Weijers bijgewoond en bij de opening begon ik bijna te huilen. De staande ovatie duurde (gevoelsmatig) minuten en de ontlading was door de hele zaal te voelen. Toen pas realiseerde ik me écht dat concerten, theatervoorstellingen en andere (culturele) voorstellingen óók voor mij een primaire levensbehoefte is: de lijn kan niet altijd gespannen staan, mensen hebben ontspanning nodig. En ik vind ontspanning daar, waar mijn hart ligt. Dus zodra het weer kan, ga ik stiekem een beetje extra genieten van al het moois dat wij als team creëren, maar ook dat wat mijn collega’s in het land creëren! 

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet. Maar, voor welke ‘onverwachte muziek’ mag je ’s nachts worden wakker gemaakt? 
Als je dit aan mijn collega’s zou vragen, zouden ze je waarschijnlijk mijn hele playlist toesturen en zeggen ‘kies zelf maar’. Maar als ik zelf moet kiezen, ga ik toch voor… ja, hoe moet ik er nou ééntje kiezen? Ik ga toch voor Swing Supreme van Robbie Williams, zijn Jazz cover van Love Supreme. En je mag me zeker ook wakker maken voor de hele playlist van Michael Bublé, die overigens niet alleen met de kerst zijn grot uit komt! Die bigband vibe.. ja. Daar mag je me voor wakker maken!