Zes vragen aan Marieke McKenna

Marieke McKenna, eigenaar van Mink Records, Mink Music Publishing en daarnaast duizendpoot in de muzieksector, geeft deze week antwoord op onze zes vragen. Welke shows bezocht zij stiekem als jonge tiener? En wat zou ze zijn geworden als ze niet in de muziekindustrie had gewerkt?

Wie ben je? 
Hi, ik ben Marieke McKenna, ik ben in 1994 geboren in Londen en ben half Schots, half Nederlands. Ik werk inmiddels al 10 jaar in de muziek industrie. In 2015 richtte ik mijn eigen indie label Mink Records op, in 2019 kwam daar zusterbedrijf Mink Music Publishing bij, een joint venture met Cloud 9. Daarnaast ben ik actief in creative direction (ook voor non-muzikale projecten als theater en film), event organisatie, consultancy, A&R, PR, artist management, gastdocentschap bij o.a. Abbey Road Institute, Codarts en Conservatorium van Amsterdam, cultureel ondernemerschap op gemeentelijk niveau, en ik ben DJ/music researcher. Mijn studieachtergrond is in filosofie, waar in een bachelor in heb, en nu een onderzoeksmaster in doe, en ik ben veel bezig met literatuur, poëzie, en schrijven. Ik heb een hond en ik wandel elke dag over het strand, in de duinen, of in het bos. Het gelukkigst ben ik in de natuur, met inspirerende mensen om me heen.   

Wat was je eerste live concert / festival?
Mijn ouders zijn beiden enorme muziekliefhebbers – mijn vader werkte ook als A&R scout in de muziek industrie in Londen toen ik klein was, waardoor hij standaard meerdere avonden per week naar 3 of 4 shows op een avond ging om nieuw talent te ontdekken, dus (live) muziek is er bij mij echt met de paplepel ingegoten. Wat de eerste was… echt geen idee. Ik ging als kind wel eens met mijn vader en opa in Londen naar lokale jazz optredens, die zijn me erg bijgebleven, en als jonge tiener van 13 ongeveer begon ik alleen met vrienden naar optredens te gaan, vaak stiekem, dat waren meestal hip hop shows van oude legendes uit de jaren 90 zoals DJ Premier. 

Waar ben je in je werk het meeste trots op?
Dat ik met bloed, zweet en tranen mijn hele eigen universumpje heb gebouwd, waarin ik zelf kan kiezen welke projecten ik aanneem, met wie ik werk, en mezelf op die manier ook constant kan blijven uitdagen door nieuwe dingen en samenwerkingen uit te proberen. Ik heb veel interesses: mijn werk is een soort speeltuin waarbinnen ik aan al die impulsen gehoor kan geven. Ik ben ook trots dat ik mijn onafhankelijkheid van grote commerciële partijen hebben weten te waarborgen. Ik probeer zakelijk slim te zijn zonder creatieve concessies te doen. Dat is niet altijd makkelijk in de muziek industrie.

Wat zou je geworden zijn als je dit werk niet had gedaan?
Als ik niet in de muziekindustrie had gewerkt, had ik me waarschijnlijk volledig gestort op mijn studie filosofie, en had ik daar in willen promoveren. Ik wil dat eigenlijk stiekem nog steeds erg graag, omdat ik het idee van altijd doorleren in die context heerlijk vind, dus ik hoop daar later in mijn leven meer tijd en rust voor te hebben. 

Wat heb je geleerd van het afgelopen COVID-19-jaar?
Alle clichés: de waarde van een rustiger tempo, controle loslaten, een andere aandachtsboog voor kleine dingen. Maar ook: hoe bijzonder het is om een ontzettend hechte vriendengroep om je heen te hebben. Mijn vrienden in Den Haag, waar ik woon, zijn zo ongeveer familie geworden: we delen de zorg voor honden, kinderen, koken, emoties, werk, van alles. Die day-to-day band is echt verdiept doordat we als klein groepje zoveel tijd met elkaar hebben doorgebracht, waar veel van die tijd hiervoor wellicht meer met kennissen en collega's, of in de trein, auto, op kantoor doorgebracht werd. In negatievere zin mis ik mijn familie en vrienden in Schotland en Engeland enorm. De meeste daarvan heb ik nu al zo lang niet gezien, waaronder mijn vader, dat ik ook mijn regelmatige bezoek aan hen, en de inspiratie die ik uit die reizen haal, ontzettend ben gaan inzien. 
  

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet. Maar, voor welke ‘onverwachte muziek’ mag je ’s nachts worden wakker gemaakt?
Hmm… mijn muziek smaak is erg breed, en ik geloof ook echt niet in guilty pleasures, maar ik weet wel dat mensen vaak gek opkijken door mijn liefde voor Ramses Shaffy, of Lana del Rey bijvoorbeeld. Beiden steengoede songwriters en performers, die meesterlijk een sfeer neer weten te zetten, dus ik schaam me daar niet voor. Zoals Ramses zegt: 'Laat me!'