Zes vragen aan Marja Jeuring

Deze week stelden we onze zes vragen aan Marja Jeuring van SPOT Groningen. Wat heeft zij geleerd van de afgelopen COVID-19 tijd? Waar is ze in haar werk het meest trots op en met welke Ierse muziek mag je haar midden in de nacht wakker maken?

Wie ben je?
Ik ben Marja en ik ben opgegroeid in Emmen, waar ik tot 2005 ik ben gebleven. Daarna heb ik 2 jaar in Lissabon gewoond en in 2007 kwam ik weer terug naar Nederland. Ik wilde niet terug naar Emmen en toen is het Groningen geworden. Sinds 2009 werk bij De Oosterpoort en de Stadsschouwburg Groningen, inmiddels omgedoopt tot SPOT Groningen. Ik werk op de financiële afdeling en ik zorg er in normale omstandigheden (het virus-vrije normaal) onder andere voor dat alle bands en theatergezelschappen die bij ons op het podium staan hun gages ook daadwerkelijk uitbetaald krijgen.

Wat was je eerste live concert/festival?
In Emmen – in mijn tienerjaren tenminste – was er een hele levendige bandjescultuur in het dorp. Regelmatig werden er concerten georganiseerd van lokale bandjes in de plaatselijke cafés. Ik was er dol op! Mijn favoriete bandje was Gimme Shelter, een Rolling Stones coverbandje. Mijn eerste “echte” grote concert was van David Bowie; The Glass Spider Tour in De Kuip met Peter Frampton in het voorprogramma. Ik was 16 of 17. “Even” naar een concert was vanuit Emmen lastig; met het OV kwam je dezelfde avond niet meer terug. Iemand in het dorp had een bus geregeld voor de lokale Bowie fans, dus dat was perfect. Ik was zelf (toen tenminste) helemaal niet zo’n grote Bowie fan, maar ik wilde gewoon heel graag naar een “echt” concert. Het 2e stadionconcert waar ik naar toe ging was op 19 mei 1990 (ik heb het ticket nog!) wederom in de Kuip. Deze keer waren het mijn grote helden van de Rolling Stones. Te gek was het!

Waar ben je in je werk het meeste trots op?
Trots?…hmmm… dat vind ik zo’n lastig begrip… dan kom ik toch uit op de mensen waar ik mee samenwerk. Ik heb hele fijne collega’s. We hebben hart voor de podiumsector en we zijn er met z’n allen heel goed in om elke avond dat doek weer op te laten gaan… en dat gaat echt niet altijd vanzelf. Het afgelopen jaar hebben we door de sluiting afscheid moeten nemen van onze flexibele schil, waaronder veel collega’s van de afdeling horeca. Toen we voor een beperkt publiek weer open mochten, hebben we met al ons vaste personeel van alle afdelingen, inclusief de directie, alle horeca- en hospitality diensten gedraaid. Dat gaf mij wel een gevoel van saamhorigheid en het was fijn om zo met z’n allen onze schouders eronder te kunnen zetten.

Wat zou je geworden zijn als je dit werk niet had gedaan
Aangemoedigd door mijn balletjuf, heb ik ooit op het punt gestaan om te auditeren bij de dansopleiding aan het conservatorium in Den Haag. Of dat ooit iets geworden zou zijn… who knows?! Maar het ontbrak me toch aan de echte passie voor dat vak. Dansen doe ik nog wel steeds erg graag en de leuke dansfeestjes heb ik het afgelopen jaar enorm gemist! Ik heb een HEAO-CE diploma. Een baan in de marketing had ook in de kaarten gezeten. Maar dan wel het liefst in de culturele sector! En dan heb ik een paar jaar geleden ook nog een 4-jarige Yogadocenten opleiding afgerond. Lesgeven doe ik op dit moment niet, maar dat kan ik altijd weer oppakken.

Wat heb je geleerd van de afgelopen COVID-19 tijd?
Vooral “als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan”. Ik heb maar weer eens gemerkt dat het belangrijk is om te denken in mogelijkheden in plaats van in beperkingen. Dat geeft je volgens mij de gelegenheid om mee te kunnen bewegen in de constante stroom van veranderingen waar we het afgelopen jaar mee te maken hebben gehad. En het geeft ook juíst ruimte voor initiatieven. Een mooi voorbeeld vind ik de laatste editie van Eurosonic Noorderslag. Iedereen had het natuurlijk liever anders gezien, maar met alle beperkingen is er volgens mij een heel geslaagd festival neergezet. Maar eerlijk is eerlijk… het haalt het niet bij “live”! Daarnaast heb ik gemerkt dat thuiswerken ook zo z’n voordelen heeft, maar dat ik het werken op kantoor wel mis.

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet, maar voor welke onverwachte muziek mag je ‘s nachts worden wakker gemaakt?
Mijn muzieksmaak gaat alle kanten op met een voorkeur voor rock, maar een beetje apart is misschien wel dat ik van Ierse deuntjes hou. De echte traditionals met thinwhistles en bodhrans vind ik prachtig en waar ik elke dag wel naar wil luisteren is Clannad. Heerlijk dromerig en mystiek. De wat ruigere ierse muziek van The Pogues vind ik ook lekker; ik vind alles van ze leuk ( behalve Fiesta!!!). Dirty Old Town is altijd goed! Oh… en Cillian Murphy die een telefoonboek voorleest mag ook… zucht…

Eerdere antwoorden op de zes vragen lees je hier