Zes vragen aan Mirte Romanillos

Mirte Romanillos, organisatieregisseur bij Compass (oa. De Pul) in Uden geeft deze week antwoord op onze zes vragen. In welke Spaanse stad zag zij haar eerste concert? Voor welke band vloog zij naar Argentinië? Waar is zij het meest trots op? En welke zanger mag haar midden in de nacht wakker maken?

Wie ben je?

Mijn naam is Mirte Romanillos en ik werk als organisatieregisseur bij Compass in Uden. Naast het professionele jongerenwerk, is ook Poppodium de Pul onderdeel van deze organisatie. In mijn functie ondersteun ik de vakidioten van het jongerenwerk en de Pul om het goede, goed te doen. Ik ben hier in 2012 na zo’n 15 jaar commercie komen werken omdat ik op zoek was naar meer betekenis in mijn werk en dat heb ik gevonden. In eerste instantie werkte ik enkel voor het jongerenwerk. Mijn persoonlijke voorliefde voor livemuziek maakte echter dat, toen ik de kans kreeg mijn functie te verbreden richting cultuur, ik die met beide handen heb aangepakt. 

Ik woon in Uden, samen met mijn man Hugo en onze dochters Ava en Sofia, en poes Midas. Het liefste ga ik naar concerten, zoveel mogelijk. Tijdens een concert voel ik dat ik leef. Als dat niet gaat, gedij ik heel goed als huismus met alle vrolijkheid om me heen. In mijn vrije tijd studeer ik graag, op dit moment ben ik de Master Managementwetenschappen aan het afronden. 

Wat was je eerste live concert/ festival

Mijn eerste ervaringen met livemuziek waren de klassieke concerten van mijn moeder, die als amateur-violiste in verschillende orkesten speelt. Het feit dat liefhebbers met elkaar repeteren, toewerken en -leven naar een soort climax om hun liefde voor muziek met anderen te delen, de spanning op de dag zelf voor zowel artiesten als bezoekers en dan het samen beleven van muziek; dat proces intrigeert me enorm. Als kind had ik altijd moeite met het lange stilzitten. De overgang naar andere vormen van livemuziek was daarom een openbaring voor me. Ik denk dat een van mijn eerste memorabele ervaringen een concert van Maná in Madrid was. Het concert is de daadwerkelijke climax, maar elk facet daarvoor en daarna is nodig om het tot een geweldige ervaring te maken. Mijn meest indrukwekkende concert-ervaring ooit, was een concert The Rolling Stones in Buenos Aires in 2016. De ultieme droom van mijn man en toen de kans zich voordeed, hebben we alles op alles gezet om die droom uit te laten komen. We stonden op de dag zelf vooraan bij het hek en de passie, de geluiden – los van de muziek, de warmte, de tranen, de geur en de vlinders in je buik. Alles; ik kan er jaren op teren. Ik maak graag gebruik van de mogelijkheid om ook andere legendarische muziek-herinneringen te delen, want uiteraard mag ook ‘mijn’ Pul niet ontbreken in die rij; van The Vices afgelopen zomer, tot The Eskies een paar jaar geleden. Maar ook onze Singer Songwriter Sundays zijn favoriet. Allen shows met een unieke sfeer, talent op het podium, plezier, verwondering en beweging op de vloer. 

Een festival, met name de meerdaagse varianten, voelt als vakantie. Zoveel indrukken, nieuwe muziek én nummers die je van begin tot eind mee kan zingen met bij voorkeur de zon op je snoet. Mijn mooiste festivalervaring was toen Mumford & Sons “If I Say” speelden op Lowlands in 2017. Ik heb die opnames minimaal duizend keer teruggekeken. 

Waar ben je in je werk het meeste trots op?

Om de Pul mijn thuis te mogen noemen en dat gevoel te mogen delen met héél veel muziekliefhebbers. De Pul is een plek die livemuziek ademt. Een podium dat volledig is aangepast aan wensen en eisen van de huidige tijd, maar ervaringen uit haar ruim 50-jarige verleden in haar poriën heeft rondwaren. Bij de Pul werkt iedereen fijn met elkaar samen. Dat is niet altijd zo geweest. Het is de kunst om elke medewerker, beroepskracht en vrijwilliger zijn eigen expertise op één te laten zetten, maar dit wel te doen met de wetenschap dat dat een noodzakelijke schakel is in een groter geheel om te komen tot geluk on-, front- en backstage. We werken daartoe met een model om inzichtelijk te maken wat de toegevoegde waarde van elke functie en taak is op het bereiken van de organisatiedoelstellingen. En, dat is het allerbelangrijkste, wat dus bijdrage van het individu is aan dat grote geheel. 

Bij de Pul geloven we heel erg dat geluk een voorwaarde is voor een beter leven, niet een gevolg. Daarom proberen we te investeren in geluk, zowel voor onze collega’s als voor onze bezoekers, artiesten en leveranciers. Het doen van zinvol werk, geloven wij, is een voorwaarde om geluk te ervaren. Maar het is ook belangrijk dat je je vrij voelt, autonoom in het nemen van beslissingen en het doen van je werk. Er moet plezier in je werk zijn, verbondenheid met elkaar en… en dat wordt niet altijd herkend als voorwaarde voor geluk; er moet een leercurve zijn. Het is belangrijk dat je iets goed kunt, en daar feedback op (complimenten) of voor (advies) krijgt. 

Ik ben er trots op dat we de organisatie op een dergelijke manier hebben kunnen professionaliseren met behoud van identiteit. En vooral zónder dat het ‘gedoe’ is, want uiteindelijk is het gewoon áltijd gezellig in de Pul. 
 

Wat zou je geworden zijn als je dit werk niet had gedaan?

Ik hink hier een beetje op twee poten. Of misschien wel drie. Ik zou denk ik graag nog promoveren, ooit. Dat is een droom die niet per sé onrealistisch is. Daarnaast zou ik in een vuurtoren willen wonen – ook niet geheel uitgesloten, al wordt dat wel iets ingewikkelder – of ik zou liedjes willen schrijven: absoluut uitgesloten, ik heb hier géén talent voor, slechts een sterke mening. 

Wat heb je geleerd van de afgelopen COVID-19-tijd?

Het positieve dat ik geleerd heb, is dat de mens als individu flexibel is. Varen op zicht, teleurstellingen, hoop, moedeloosheid, enthousiasme, inspiratie, creativiteit, ga zo maar door. Elke dag herbergde een ander, vaak tegenstrijdig, sentiment en we houden het als samenleving vol, met vallen en opstaan, maar het lukt. Mijn collega’s bij de Pul zijn experts geworden in verplaatsingen en annuleringen en ze doen álles, werkelijk waar álles, met goede moed. Ondanks de onzekerheid, ondanks hun persoonlijke gevoelens, ondanks uitdagingen en ondanks de publieke opinie. Want daarin ben ik teleurgesteld: in de polarisatie die Covid aan het licht heeft gebracht. Het vredelievend met elkaar oneens zijn en samen kneuterig polderen tot een gemiddelde consensus leek onmogelijk in Covid-tijd. Dat kost de mens en de samenleving veel kostbare energie, heeft weinig resultaat en vergroot de onderlinge afstand met meer dan 1,5 meter. 

Guilty pleasures bestaan volgens ons niet. Maar, voor welke ‘onverwachte muziek’ mag je ’s nachts worden wakker gemaakt?

Stofzuigen doe ik onder het genot van onvervalste reggaeton-beats. Ik ben ervan overtuigd dat het dan echt gemakkelijk gaat. Als Sean Paul op kantoor de radio verblijdt (gebeurt zelden), moet ‘ie harder – tot grote, grote, grote ergernis en teleurstelling van mijn collega’s. Thuis luister ik graag naar Spaanstalige muziek, van Buika tot Rosalía en van Niña Pastori tot Gloria Estefan. En voor John Mayer mag je me ’s nachts wakker maken. Voor zijn muziek ook trouwens.  

Wil je verder praten met Mirte over het vakgebied of andere zaken? Mirte is te bereiken op mirte@compass-uden.nl

Wil je meer antwoorden op de zes vragen lezen? Dat kan hier!