MDIEU: Interview #2 Geert van Itallie: “We willen investeren in onze mensen en hun ontwikkeling”
Laastste update op 24 april 2025
De arbeidsmarkt is in beweging. Duurzame inzetbaarheid en goed werkgeverschap worden steeds belangrijker. Er zijn groeiende inzichten dat nu handelen de beste garanties biedt voor een solide toekomst. Hoe geven de podia in het dagelijkse leven vorm aan duurzame inzetbaarheiden wat hebben zij daarvoor nodig? Die vragen staan centraal in een verkenning langs meerdere podia in heel het land - groot en klein, oud en jong. Met vandaag: het tweede deel Geert van Itallie, directeur van Paradiso in Amsterdam. Met ditmaal zijn visie op gentrificatie, demografie, clubpubliek, de financieringsmix, loyaliteit en vrijwilligers.
Door Jan Hiddink
“Het leven in Amsterdam is duur, te duur. Het bewustzijn over je verdiensten is dienovereenkomstig toegenomen, en dat kreeg een boost ten tijde van corona. Toen hadden we technici die overstapten naar zonnepalen business en kampten we met arbeidsschaarste, door het vertrek van mensen. Dat legde veel druk op de organisatie. Toen hoorden we ook voor het het eerst: we kunnen de huur niet meer betalen en daarmee niet voor Paradiso blijven werken. Er dreigden acties. Sindsdien is iedereen zakelijker geworden; liefdewerk alleen is niet meer doorslaggevend en met alleen de intrinsieke motivatie redden we het niet meer. De houding bij medewerkers is in dat opzicht echt veranderd.”
“In de CAO onderhandelingen met de vakbond hebben we met regelmaat een gat vastgesteld tussen de popsector en andere culturele sectoren. Er is hier minder geld beschikbaar voor de werkenden. Daarnaast is er een gat tussen de culturele sector en andere maatschappelijke sectoren, zoals het sociale domein. De aandacht gaat om te beginnen uit naar dat gat binnen de sector, logischerwijs. Daar dringt de vakbond nu wel op aan, in combinatie met een inflactiecorrectie -wat het bepaald niet makkelijker maakt. Maar het wordt wel van ons verwacht. We hebben daardoor acht ton moeten zien te vinden. De zaalkosten zijn fors verhoogd, hoewel we internationaal gezien nog steeds aan de lage kant zitten. Maar goed: artiesten willen -of: moeten- ook meer verdienen, dus per saldo worden tickets duurder. Concertbezoek dreigt daardoor min of meer elitair te worden, een zorgwekkende ontwikkeling.”
Jongerenenclave
“Tegelijk vergrijst ook het clubpubliek, wat vanouds toch een jongerenenclave was. Zeker sinds corona heeft het thuis feesten een enorme, blijvende vlucht genomen. We proberen dat op te vangen met programma in de Tolhuistuin, twee keer per week. Maar ook daarin moet je dus investeren. Het aanboren van nieuw publiek gaat beter bij concerten dan bij clubnachten, gek genoeg. Clubnachten gelden in dat opzicht steeds minder als ‘het echte uitgaan’, waar je bij moet zijn. In dat opzicht is de wereld echt veranderd – kijk ook alleen maar naar de studiefinanciering.”
“Dat er jongerenpassen nodig zijn bij poppodia is natuurlijk een vorm van ironische realiteit. Wij doen dat niet; wel werken we met de Stadspas als middel om korting te krijgen. Per saldo zitten we zo aardig tegen de grens aan van onze mogelijkheden om artiesten te betalen, publiek binnen te houden er personeel te betalen. Daarom moeten we ook optimaal de financiering van opleiding en scholing aanpakken, om zo de financieringsmix te kunnen verbreden. Dat is belangrijk.”
Juniors
“We hebben geen actuut probleem om mensen te vinden, tenzij het gaat om bepaalde hoge functies, zoals wellicht de nieuwe zakelijk directeur. Daarnaast gaan we een adjunct directeur werven, die zich bezig gaat houden met club en junior programmering. De juniors zijn mensen die hier drie jaar het vak als programmeur leren. Daarna vertrekken ze, of ze blijven vanuit een eigen stichting betrokken bij Paradiso. Momenteel zitten ze in hun derde jaar; ze weten dat de eindigheid er aan zit te komen, maar in de praktijk is dat een lastig verhaal. Tegelijk zitten we met de noodzaak om de organisatie jong te houden. Veel verdere vergrijzing is niet wenselijk: de gemiddelde leeftijd vlak na de reorganisatie in coronatijd was al 47. Daarom sturen we er ook bij de techniek op aan om na een interne opleiding ook elders aan de slag te kunnen en gaan we over tot vaste aanstelling bij hoge uitzondering.”
"Motivatie jaag je ook aan door duidelijk te maken: we willen investeren in onze mensen en hun ontwikkeling. Zo worden we ook een betere afspiegeling van de stad en houden we de mensen breed inzetbaar, zowel intern als extern. Een brede inzetbaarheid, een goed natuurlijk verloop en een diverse samenstelling, dat is hier de inzet.”
― Geert van Itallie
Vergrijzing
“Een zekere mate van vergrijzing is onvermijdelijk en ook wel een verdienste: mensen hebben het naar hun zin en zijn loyaal, op het gevaar af van onvrede vanuit betrokkenheid. Maar motivatie jaag je ook aan door duidelijk te maken: we willen investeren in onze mensen en hun ontwikkeling. Zo worden we ook een betere afspiegeling van de stad en houden we de mensen breed inzetbaar, zowel intern als extern. Een brede inzetbaarheid, een goed natuurlijk verloop en een diverse samenstelling, dat is hier de inzet.”
“Mensen in onze sector zijn breed inzetbaar en kunnen veel meer dan alleen pop. Maar de wereld buiten de eigen concertzaal is vaak niet zondermeer voorstelbaar -al was het maar omwille van het outsider motief, dus het hebben en koesteren van een plek die buiten de gevestigde maatschappelijke orde ligt. Dat speelt nog steeds wel mee.”
Vrijwilligers
“ Er zijn hier bijna nooit vrijwilligers geweest, ten dele tot mijn spijt: werken met vrijwilligers biedt ook heel eigen kansen. Je kunt dan mensen een plek geven om werkervaring op te doen. Maar het bleek toch ingewikkeld om dat hier te organiseren, er waren veel beren op de weg. Wel doen we sinds corona meer sociaal-maatschappelijke programma’s. Drie dagen per week presenteren we in de bovenzaal programma’s voor en door jongeren met problemen op de arbeidsmarkt. Die verbinden we voor zes weken aan ons, via de Dienst Werk en Inkomen bij de gemeente. We versterken hun zelfbeeld, zodat ze niet langer tussen wal en schip vallen. Als vrijwilligers zouden wij ze wellicht betere kansen kunnen bieden dan als professionals, want dat laatste is te hoog gegrepen en ontbreekt ook de tijd, voor extra begeleiding.”
“Tegelijk betreedt je daarmee tegenwoordig een vechtmarkt van overheden en particuliere initiatieven. Het idee is dan vaak dat wij een heel lage drempel hebben, maar de mate van professionaliteit hier binnen de muren is toch echt groot en de vereisten zijn aanzienlijk. We willen het toch goed doen, voldoen aan onze eigen hoge standaard. Elke hulp daarbij, zeker op gebied van duurzame inzetbaarheid en goed werkgeverschap, is daarbij van harte welkom”.